Het was met de 25ste editie van de Belcanto Classic in 2019 10 jaar geleden dat Frank Vandenbroucke zijn laatste koers won. “Scherp als een mes en op het grote mes reed hij het peloton aan flarden op de Sulferberg,” herinnert Dirk Ghyselinck zich. In zijn restaurant In de Zon in De Klijte waar Frank een graag geziene gast was hangt het truitje op waarmee Frank die laatste koers won. Sedert februari 2024 wordt het restaurant uitgebaat door Pieter en Salima Dierickx van De Bralle Loker en De Bralle Dranouter.
Foto's: Eric Flamand
Voor de organisatoren van de Belcanto Classic is het jaar na jaar een heuse opdracht om bekende gezichten aan de start te krijgen. Zo ook in 2009. “Frank had dan wel toegezegd maar dat was nog geen zekerheid dat hij ook zou starten,” aldus Bert Doise. Het was uiteindelijk Dirk Ghyselinck, zelf oud-renner en zo ook bevriend geraakt met Frank, die Frank in de late namiddag opbelde. “Hij was in Roeselare en meldde dat hij direct naar mijn restaurant zou komen. Wat ook gebeurde. Hij kleedde zich hier om maar hij vond het koerstruitje dat hij bij had niet passend bij zijn witte koersbroek. Uit mijn collectie retro truitjes koos hij het paarse van Mercier. Een Frans fietsenmerk waarmee ondermeer Raymond Poulidor is groot geworden. Samen zijn we vertrokken naar Westouter waar we afspraak hadden in het Peenhof met de andere bekende renners. Daar ook werd Frank opgebeld door Bert die zich behoorlijk zenuwachtig maakte omdat Frank er nog niet was.” Bert herinnert zich nog goed hoe een paar minuten voor de start de wachtende rij fietsers open ging en daar midden door Frank verscheen. Meteen nam hij plaats naast Guido Belcanto en konden we vertrekken.”
Een tweede beeld dat voor eeuwig en altijd op het netvlies van Bert staat gegrift is de aankomst waarbij Frank winnend over de meet rijdt. “Hij keek me aan alsof hij wist dat hij iets verkeerd had gedaan. Het was en nu nog altijd een ongeschreven wet in de Belcanto dat dit een wedstrijd was om te beminnen en niet om te winnen. Er ontstond nadien dan ook heel wat discussie. Vooral op de sociale media regende het commentaren, zowel positieve als negatieve.” Nadat Frank de aankomstlijn had overschreden reed hij onmiddellijk door naar het restaurant van Dirk. “Ikzelf was dat jaar ook gestart en ergens in een tweede of derde peloton geëindigd. Ik kwam dus wat later aan bij mij thuis en daar wachtte Frank me op aan het bankje voor het restaurant. Ik stelde nog voor om te douchen. Dat was niet nodig. Frank had helemaal niet gezweet. Het truitje heb ik na die jaren ook nog steeds niet gewassen.”
Frank kon maar niet vatten dat we omwille van ons werk niet meekonden naar Senegal
Daags na de wedstrijd vernam ook Frank zelf alles wat over zijn overwinning verteld werd. “Toen ook een bekend TV-reporter zich negatief uitliet over zijn zege was de maat vol voor Frank. Hij belde hem op om in een half uur durend gesprek zijn gelijk te halen wat hem ook lukte,” aldus Dirk. De komst van Frank naar de Belcanto was vooral een vriendendienst. “Over centen werd nooit gesproken,” weet Bert. “Ik had hem alleen een goede côte à l’os beloofd. Ik heb die belofte jammer genoeg niet kunnen nakomen.” Op 12 oktober 2009 overleed Vandenbroucke onverwacht tijdens zijn vakantie in Senegal. “Beiden werden we door Frank gevraagd om mee te gaan,” zeggen Dirk en Bert. “Hij begreep echter niet dat we omwille van ons werk dat helemaal niet konden.” Over de oorzaak van het overlijden werd nadien veel verteld. “We wisten natuurlijk allemaal dat hij niet zuiver op de graat was. Een paar keer heb ik hem meegenomen naar een god vergeten café in het Noord-Franse Bambeke. Het was in mijn ogen al heel wat leuker vertoeven voor hem dan bij die beau monde. In het café gingen we vogelpikken en Frank deed dat graag. Niemand kende hem ook en hij was weer die charmante kerel waar iedereen veel plezier aan beleefde.” In het restaurant In de Zon kwam Frank geregeld langs. “Maar zonder vooraf te reserveren. Zo zie ik hem nog binnenkomen met Sarah, hij gekleed in een zwart pak, wit hemdje en witte sportschoenen. De deur was pas geopend of het werd muisstil in het restaurant. Je kon werkelijk een speld horen vallen. Natuurlijk werd Frank gevraagd voor een foto of een handtekening. Tijdens het kort gesprek met de fan praatte hij dan nooit over zichzelf maar knoopte een gesprek aan met zijn fan om zo hem of haar in de kijker te plaatsen.”
"Frank was de enige die ontbrak op zijn verjaardagsfeestje."
Frank was al die jaren onvoorspelbaar. “En zo was er een memorabel verjaardagsfeest,” vertelt Dirk. “Hij wou dat hier in het restaurant organiseren en wou ook dat Benny Scott, een Brugse zanger die ook nog eens in zijn dialect zong. Ik had helemaal geen contactgegevens van die man en schakelde dan maar Nesten in. Benny Scott werd zo geboekt en de gasten waaronder Mattan en Museeuw kwamen meevieren. Het werd wel een avond lang wachten op Frank. Verschillende keren werd hij door ons opgebeld. Frank daagde echter niet op. De dag nadien kreeg ik Frank wel aan de lijn. Hij vroeg me hoe zijn verjaardagsfeestje was. Hijzelf kon niet aanwezig zijn omdat hij vertrokken was op trainingskamp naar Nice.” Dirk heeft naast de hoogdagen van Frank ook de Frank gekend die aan lager wal zat. “Vele malen hebben we gezegd dat hij moest stoppen met koersen en iets anders moest doen. Een keer heeft hij meegeholpen in de zaak. Als een volleerd ober droeg hij de borden naar de klanten. Een onder hen vertelde me achteraf dat die garçon toch wel verdacht veel op VDB leek.”